Joe Cocker: 10 jaar geleden namen we afscheid van ‘De Strot’

Vandaag 10 jaar geleden, op 22 december 2014, overleed op 70-jarige leeftijd rockster en Woodstock-icoon Joe Cocker. Zijn overlijden kwam 46 jaar nadat hij voor de eerste keer de toppositie innam van de Engelse hitparade met ‘With al little help from my friends’. In 1972 voorspelde het muziekblad Rolling Stone dat Cocker, door zijn desastreuze leefstijl met alcohol en drugs, het jaar 1973 niet zou halen. Gelukkig kon dit Amerikaanse medium weinig paragnostische eigenschappen worden toegedicht.

(tekst: Wim Meijer)

Een stem om cokes mee te kloppen

We kunnen inmiddels de televisie niet meer aanzetten of er staat wel iemand, met enigszins van spanning vertrokken bekkie, wonderschone klanken uit te stoten ten overstaan van een kritische jury en een dito publiek, zoals in Holland Got Talent, The Voice en al aangekondigd voor komend jaar Unplugged en ook The Headliners. En jawel, ook al aangekondigd is dat, na te zijn stopgezet in 2022 wegens de nodige schandalen, The Voice weer terugkomt op de Nederlandse buis.

Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is dat het niet alleen in het gelijknamige programma, maar ook in de andere talentenjachten steeds gaat om ‘the voice’. Dus: om ‘de stem’… en niet om ‘de Strot’. Wat ik daarmee bedoel: Ik hoor de mooiste stemmetjes voorbij komen, maar zou er bij de huidige talentenjachten ook nog ruimte zijn voor een Johnnie Cash, een Rod Stuart, een Rod McKuen of een Bonnie Tyler? Stuk voor stuk artiesten die gedurende tientallen jaren hebben bewezen het vak als zanger(es) niet alleen aan te kunnen, maar het zelfs naar een hoger plan te kunnen trekken. Dat, ondanks het feit dat ze allemaal één ding met elkaar gemeen hebben: een stem om cokes mee te kloppen.

Dat je met een ‘rauwe strot’ je ook staande kunt houden naast gerenommeerd operazanger Luciano Pavarotti bewees Joe Cocker

Muzikale grizzlybeer

Als er komend seizoen bij Unplugged, Headliner of The Voice iemand met de strot van Joe Cocker begint te blazen, wat zou er dan gebeuren? Zouden de stoeltjes collectief omdraaien, of zouden de juryleden stokstijf op hun stoel blijven zitten totdat het doorleefde stemgeluid van ‘The Cocker’ zou zijn gedoofd? Welnu, ik ben bang dat Joe tot zijn laatste schorre uithaal tegen de rugleuningen van de stoelen aan zou moeten kijken. Ik denk namelijk dat er weinig juryleden zijn die een zuiver nachtegaaltje, met de underdogsteun van het publiek, naar huis zouden durven sturen ten gunste van een soort brullende grizzlybeer. Alleen zou dat dan wel de misser van de eeuw zijn, want Cocker heeft zich bewezen als een razend muzikale grizzlybeer. Toegegeven: Ook ik moest even wennen aan het schurende stemgeluid en de spastisch aandoende armbewegingen die door sommige idealisten gezien werden als ‘luchtgitaar spelen’. Maar het wende. Het wende zelfs snel. En ik durf mijzelf te scharen onder de trouwe liefhebbers van het werk van Joe Cocker.

Joe Cocker tijdens zijn optreden in 1969 in de Ed Sullivan Show

With a little help…

Maar liefst 46 jaar duurde de succescarrière van Joe Cocker. Die periode beleefde een vliegende start toen hij op 6 november 1968 de eerste plaats bereikte van de UK Music Chart met het nummer With a little help from my friends, een cover van de Beatlehit van het album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Cocker veroverde niet alleen de toppositie in diverse hitlijsten in Engeland. Ook de Verenigde Staten moesten er aan geloven nadat het Amerikaanse publiek in 1969 via de populaire Ed Sullivan Show kennis had gemaakt met dit ongepolijste rockfenomeen. Dat zette de deur voor Cocker open naar het legendarische Woodstock Festival, waar hij een van zijn meest memorabele acts neerzette, met onder andere de nummers “Delta Lady”, “Something’s Comin 'On”, “Let’s Go Get Stoned” en “I Shall Be Released”

Mad Dogs en Englishmen

Na Woodstock volgde een langdurige tournee door de Verenigde Staten met de door pianist Leon Russell samengestelde groep “Mad Dogs en Englishmen”, bestaande uit maar liefst 30 musici, waaronder drie drummers en negen achtergrondzangeressen (waaronder ook Rita Coolidge) De tournee bracht grote hits voort, zoals: “High time we went”,  "Feelin 'Alright" en een waanzinnige uitvoering van Julie London’s vijftiger jaren hit  “Cry me a River”, waarop Cocker als een beest tekeer ging en de ballade omboog tot een wild rockende gospel. Ook leverden de opnamen van de concerten een succesvolle live-dubbelelpee op.

Rolling Stone’s dodenlijst

Het succes en vooral ook de slopende tournee door de VS, eisten echter hun tol. De druk van de optredens leidde ertoe dat Cocker depressief werd, wat zich vertaalde in het overmatig gebruik van alcohol, marihuana en heroïne.

Die situatie zou zich in de daarop volgende jaren alleen maar verergeren. Zodanig, dat in 1972 het muziekblad Rolling Stone Cocker op de ‘dodenlijst’ plaatste. Dit was een lijst van muzikanten die volgens het blad 1973 niet meer zouden halen. Het blad kan weinig paragnostische kwaliteiten worden toegedicht, want van deze lijst is nu, eenenveertig jaar later, bijna iedereen nog springlevend (denk aan, Iggy Pop en Keith Richards) Helaas geldt dat sinds 22 december 2014 niet meer voor Joe Cocker.

Fire it up

Ondanks vele ups en downs is Joe Cocker nooit meer uit de spotlights verdwenen en maakte hij in totaal 23 studio-albums. Zijn laatste album “Fire It Up” dateert van november 2012 en met zijn daarop concerttour leek hij op zijn 69e een betere conditie te hebben dan ooit tevoren. Hij deed maar liefst 35 Europese muziekarena’s aan met zijn tour ‘Fire it up Live’ (waaronder de Heineken Music Hall) en oogde onverslijtbaar.

Vorige maand waren we weer getuige van de finale van Holland Got Talent. Met miljoenen keken en luisteren onder andere naar het perfecte stemgeluid van Florian. Hoe mooi ook, ik pleit voor het minder zoetge'Voice'de. Ik pleit ervoor dat we volgend jaar, als The Voice weer terugkomt op tv, we die ‘V’ veranderen in de ‘S’ van “De STROT van Holland”. Al is het alleen maar om te ervaren dat puur zuiver stemgeluid alléén niet zaligmakend is. Grommende grizzly Cocker was daar het levende bewijs van. Joe Cocker… om nooit te vergeten (N'oubliez Jamais)