De culturele sector is sinds 2020 -en wordt nog steeds- zwaar getroffen door de covid-pandemie. Ook illusionist Hans Klok heeft daarmee te maken. Maandag 17 januari 2022 was ik te gast in zijn kantoor en loods in IJmuiden voor een openhartig interview.
Tekst en foto’s Charles Duijff (klik op een afbeelding voor uitvergroting)
Ik krijg een warm onthaal van een vriendelijke assistente van Hans, die o.a. zijn agenda beheert en onze afspraak voor een interview inplande. ‘Hans is onderweg, wil je vast koffie?’ We zijn dorpsgenoten Hans en ik en wonen eigenlijk vlak bij elkaar in Bloemendaal. Ik leerde Hans eind 2021 persoonlijk kennen tijdens een ‘magic’ opening van een Kunstexpositie in Kunstgalerie Bloemendaal. We spraken af voor een interview en vandaag was het dan zover. Hans kwam alles behalve ‘ontgoocheld’ over. Het is een aardige toegankelijke- en optimistische man.
Ons gesprek
Je werd in 1969 geboren in Purmerend. Hoe zag jullie gezin eruit?
Een heel leuk ‘doorsnee’ gezin. Mijn ouders en ik en een grotere broer Wouter. Mijn vader was projectontwikkelaar bij de GTI. Moeder kwam uit IJmuiden en vader uit Leiden. Mijn moeder groeide op in Velsen Noord. Mijn ouders kwamen elkaar tegen tijdens een dansavond in Beverwijk, waar Rita Hovink, de bekende zangeres uit Beverwijk optrad. Ze woonden eerst in een woonruimte op de Wilhelminakade in IJmuiden en daar werd mijn broer Wouter geboren. Voor een gezinswoning moesten ze uitwijken naar Purmerend, want in Velsen was op dat moment geen woning beschikbaar. Ik werd in 1969 geboren in het Liduinaziekenhuis in Purmerend, dat inmiddels niet meer bestaat. Ik ben in Purmerend opgegroeid totdat ik 18 was. Daarna verhuisden in 1989 we naar Velserbroek. Vervolgens heb ik ook 17 jaar in Driehuis gewoond.
Was jullie gezin religieus?
Ik ging wel naar een christelijke school en ik geloof zelf ook wel, maar ik bezoek geen kerk of zo en heb niets met liturgie of dogma’s die er bij komen. Wel met de kerst een keer naar de kerk. Mijn grootouders waren wel wat conservatiever.
Wat voor scholen heb je doorlopen?
Oh ik heb niet één school afgemaakt. Ik ging naar de MAVO en bleef zitten en dreigde het jaar daarna weer te blijven zitten. Niet dat ik nou zo super dom ben, maar het interesseerde me helemaal niets. Ik bleef ook lang kind. Ik was ook alleen maar bezig met oefenen van goochelacts. Dat is toch ook een beetje spelen. Uiteindelijk ben ik naar de grafische school gegaan in de Dintelstraat in Amsterdam. Ook dat was geen succes. Daarna weer terug naar de Moeder-MAVO in Purmerend, maar ook dat heb ik niet afgemaakt. Behalve zwemdiploma’s geen andere diploma’s dus.
Je woonde in Driehuis, dan moet ik meteen denken aan Pim Fortuijn die daar ook woonde. Heb je daar herinneringen aan?
Toen mijn vader in 2002 vrij jong (61) en onverwacht overleed kwamen heel veel mensen op zijn begrafenis op Driehuis Westerveld. Toen zag ik daar ook Pim Fortuijn met zijn twee hondjes een heuvel afkomen.Twee weken later werd Pim vermoord en hij zou enkele weken na zijn overlijden tijdelijk ook op Driehuis Westerveld worden begraven. Een bizarre ervaring achteraf. Uiteindelijk werd Pim in Italië herbegraven.
Vertel nogeens wat meer over je jeugd
Ik had een hele leuke jeugd. Al vroeg gepassioneerd voor goochelen en ik had het geluk dat er veel goede goochelaars in Purmerend woonden. Richard Ross was daarvan de bekendste. Die had later in Bennebroek het Magic Art Centre. Martin Brozius, overleden in 2009, presenteerde ‘Ren je Rot’ op TV. Die kondigde Hans Kazan aan op TV met de slogan ‘En dan u de man die alles kan Hans Kazan’ We lachen. Hans Kazan deed dan 2 trucjes op TV. Eén daarvan legde hij uit en daarna deed hij nog een goocheltruc en sloot af met: ‘Als je wil weten hoe die gaat moet je volgende week weer kijken’ Dus ik keek elke week naar Ren je Rot en zo kwam ik aan mijn eerste repertoire. Toen ik zelf begon met opbouwen van mijn goochelrepertoire wilde ik ook een goocheldoos hebben en die kreeg ik ook van mijn ome Cor uit Velsen Noord.
Toen wilde ik mijn kunsten laten zien aan een echte goochelaar en die had je dus best veel in Purmerend. Ik kreeg contact met goochelaar John Hedi (Jan Ossebaar), die naast goochelacts ook acts en illusies bedacht voor artiesten over de hele wereld. Voor mij bedacht hij een ontsnappingsact met een hoedendoos. Een jaar voordat ik bij Jan Ossebaar terecht kwam overleed een andere beroemde goochelaar Fred Kaps. Jan Ossebaar zei tegen mijn vader (die me uiteraard had aangeprezen), als u zoon over een half jaar nog steeds vindt dat hij zo goed is als Fred Kaps mag hij nog een keer terug komen. Dat gebeurde uiteindelijk en Jan Ossebaar vertelde me ook dat er goochel-congressen waren. In 1981 ging ik voor het eerst naar zo’n congres in de Leeuwenhorst in Noordwijkerhout en daar zag ik voor het eerst echt goochelaars optreden.
Er waren daar illusionisten en dealers die stiekem hun ‘geheimen’ probeerde te verkopen op de parkeerplaats. Vanaf toen kwam van het één het ander en raakte mijn carrière in een vogelvlucht. Geluk heb ik gehad. Overal optredens, op bruiloften en partijen. Eerst kinderpartijtjes, vervolgens ook scholen, carnavalsverenigingen, braderieën, sinterklaasvoorstellingen. Soms twee of drie op een dag. Mijn vader ging mee als chauffeur. Ik weet nog we kwamen aan bij een sinterklaasfeest in een kerk in Middenbeemster en ze vroegen mijn vader: ‘U bent de goochelaar?’ Mijn vader vervolgens: ‘Nee dat is hij daar!’
Ik was nogal klein voor mijn leeftijd. Hans toont me een foto samen met zijn vader waarop hij als een tenger jongetje staat afgebeeld. De organisatie die me had ingehuurd was eerst wat argwanend, maar het werd toch een succes! Mijn vader genoot daar ook volop van. Hij was natuurlijk apentrots. Je lijkt overigens wel wat op mijn vader Charles. Pretoogjes en een lachend gezicht. We lachen.
Toen je na school aan het goochelen ging, kon je toen daarmee in je levensonderhoud voorzien?
Ik had toen ik 16 was naast goochelen een baantje als verkoper bij HIJ Herenmode in Purmerend. Bij HIJ vroeg ik een aantal malen vrij om een goocheloptreden te doen. Daarmee ging ik steeds beter verdienen. Na de derde keer vrij vragen vroeg de chef ‘Hans wat wil je nou eigenlijk, wil je bij ons of goochelen’ ‘Dan maar liever goochelen’ was mijn antwoord.
Ik begon vooral in het amateur-circuit. Ik zat in de jaren 80 ook bij het artiestenpallet van Wim Vos in Purmerend. Dan ging je optreden in bejaardenhuizen, aanvankelijk voor reiskosten en dan kreeg je was extra’s wanneer er iets overbleef. Je stond bijvoorbeeld in een programma met Rita Corita en haar man, of een accordeon-duo zoals de Kermisklanten. Allemaal acts uit die tijd. Op m’n 17e kon ik in een nachtclub werken in Apeldoorn. Dit club heeft overigens maar kort bestaan, maar had een mooie bühne met een fluwelen gordijn. Zo’n club moet je in Amsterdam hebben en niet in Apeldoorn.
Op m’n 18e verhuisden we naar Velserbroek. Toen ben ik ook even naar Japan geweest. Bij terugkomst wilde ik bij het goochelwerk overgaan naar samenwerking met een assistente.
Daar heb ik er diverse van versleten, totdat ik illusioniste Sittha Koene uit IJmuiden tegenkwam. Zij trad op in een musical en ik vroeg haar of ze met mij een duo wilde beginnen. Vanaf 1989 ben ik officieel met haar begonnen en toen wonnen we in 1990 de Grand Prix van Nederland, die nog nooit aan een illusionisten-duo was uitgereikt.
Hoe beleef je het verschil tussen goochelen en illusie?
Bij een illusionisten-act moet je overtuigingskracht veel sterker zijn. Heel anders dan bij goochelen. Daar sta je meestal dichtbij je publiek.
Sittah en ik wonnen dus wat prijzen en we belandden in de André van Duinrevue. Dat was mijn grote droom. Ik dacht als ik bij André van Duin kan komen ben ik eigenlijk geslaagd. Dat gebeurde op mijn 22e. We tourden twee jaar met de revue. Frans van Dusschoten zat er bij destijds en musicus Jan Rietman en Sittah en ik deden een act in de revue. We kregen geweldige recensies. Graaf van Zuylen van Duinrell las die recensies en vroeg ons voor zijn zomertheater in Duinrell. Dat was in een grote tent en de pers werd daarbij massaal uitgenodigd. De journalisten dachten: we duiken het KIKI-bad in en dat goochelshowtje van een half uur pikken we dan ook wel even mee. Maar dat pakte toch héél anders uit. Men vond de show overweldigend en er werd volop over geschreven.
Toen rond mijn 23e-24 jaar begon de echte bekendheid te komen eigenlijk. Ik had wat dat betreft de tijd mee. Tegenwoordig is iedereen zo kritisch op elkaar, maar wat dat betreft beleefde ik dus een gunstiger tijd.
Ik heb begrepen dat illusie-acts erg kostbaar zijn om aan te schaffen
Ja en je hebt al snel een loods nodig om attributen op te slaan. (hieronder de loods van Hans Klok in IJmuiden) Interview gaat verder na de foto’s
Ik begon klein met spullen die met vleugelmoertjes in elkaar moesten worden gezet. We hadden destijds ook een klein busje voor het vervoer. Mijn vader was heel ondernemend en zei ‘jullie moeten naar de bank gaan en geld lenen voor een grote vrachtwagen en werken met grotere acts.’
Voor je het weet word je zo ook ondernemer. We hadden in die tijd een ‘gouden schnabbel-toer’ dus ik hoefde niet veel geld bij te lenen. In 1990 deden we de Zonnebloem-toer met zangeres Thérèse Steinmetz en presentatrice Judit Bosch. Overdag verdiende je met optredens in bejaardenhuizen en ’s avonds kon je dan nog op andere plaatsen optreden. Je reed kris-kras door Nederland met een geel busje zonder personeel. Alleen Sittah en ik. Echt een gouden schnabbeltijd. Je verdiende veel meer als met een vaste baan. Zo konden we meer investeren in het product. Ik heb daarbij ook weleens fouten gemaakt. We gingen later met een te grote groep op pad en ik ben bijna failliet geweest. Daar kon ik in die tijd nog met de bank uitkomen, maar ik heb wel tien jaar moeten werken om de boel weer op de rails te krijgen. Maar goed, daar leer je van.
Wie bedenkt nu eigenlijk de illusies. Doe je dat ook zelf? Zijn er veel personen op de wereld die dat bedenken?
Nee, ik gebruik heel veel klassiekers, ik noem het ‘in een nieuwe jas’
Je hebt een paar goede bedenkers. Dat zijn meestal mensen die het zelf niet zo kunnen overbrengen of uitvoeren, soms een beetje ‘nerd-types’ maar wel met de hersens om het voor elkaar te krijgen.
Amerikaan Don Wayne is een voorbeeld. Die leeft helaas niet meer, maar daar heb ik een tijd mee samengewerkt. Je hebt best wat goede mensen en er is voor mij ook best veel bedacht. Ik geef daar wel mijn eigen draai aan. Als ik nu op YouTube kijk ben ik misschien wel de meest gekopieerde illusionist ter wereld. Daar ben ik best trots op.
Mag dat zomaar dan?
Tja, dat is heel moeilijk te beschermen. Maar kijk, je kan het ook zien als een compliment. Ik kom mezelf tegen in de publiciteit naast collega’s als bijvoorbeeld Siegfried & Roy. Er is overigens niets zo vergankelijk als roem op mijn gebied, want je laat niets na. Vocalisten of instrumentalisten laten tenminste nog een CD-album of plaat na. Wel blijven de magische momenten op YouTube bewaard.
Probeer je nooit illusies aan te passen?
Ja ik probeer er nu en dan wel een bepaalde draai aan te geven. Als je bijvoorbeeld een assistente doorzaagt -ik doe dat bijna niet meer want ik vind dat vrij afgezaagd- (we lachen) dan zorg ik dat ze er weer mooi heel uitkomt en dan zorg ik bijvoorbeeld dat ze plotseling in de lucht verdwijnt. Dan maak je in feite gebruik van drie illusies en ook drie verschillende technieken. Dan wordt het origineel. Ik gebruik dus veel van wat er al is, maar ben best goed in het verpakken van verschillende disciplines en kan er een geheel van maken.
Het showelement vind je heel belangrijk?
Ja het showelement is bij ons heel belangrijk en het recente programma The House of Horror waar we acht weken mee in Carré hebben gestaan en een lange tournee mee door Duitsland hebben gemaakt is een goed voorbeeld.
Dat is een verhaal over een vervloekt huis uit het begin van de vorige eeuw en daarin zat ik gevangen met het publiek.
Daar woonde een kwade magier Cordoni en die nodigde illusionisten uit bij hem thuis. Dan bood hij zijn werkplaats aan. Als de acts klaar waren, begroef hij de illusionisten levend in zijn eigen huis.
Nu, 100 jaar later is Cordoni al lang dood, maar ik wilde in dat huis op zoek naar een boek met al die lugubere geheimen. De geesten in het huis wilden beslist niet dat ik het boek vond! Dus ik werd onthoofd, levend verbrand, you name it. Ik verzon er ook nog een weduwe van Cordoni bij, maar de show werd zo veel te ingewikkeld. Er kwam een Belgische regisseur bij die ervaring had met opera’s en die maakte de gehele act veel eenvoudiger, veel begrijpelijker voor publiek.
Ik voel me best een theatermaker, ben ambitieus en heb veel plezier in optreden. Ik ben bovendien een ‘ijzeren’ volhouder. Ik ben me bewust dat ik het in ’t hier en nu moet doen! Het leiden van mijn bedrijf vind ik minder leuk. Personeelszaken en alles wat er bij komt kijken bijvoorbeeld, best veel gedoe wanneer je met een grotere groep op pad bent. Promotie, ik ben er best goed in – ik kan goed een product neerzetten -, maar ik vind het soms wel erg vermoeiend.
Mensen met wie je samenwerkt moeten ook best showtalent hebben en zeker ook uithoudingsvermogen. De snelheid van de acts vraagt de nodige conditie. Trainen jullie samen om conditie te houden?
Talent is zeker een must. ’t Is eigenlijk net een bandje weet je. Ik ben dan de zanger van de band en verkoop het. Ik ben degene die naar buiten treedt. De mensen om me heen dat wisselt wel, maar sommigen blijven heel lang bij me. Sarina, een Russische vrouw is al ruim 25 jaar bij mij. Trainen doet ieder voor zich, dat gebeurt dus wel want conditie móet er zijn. Nogmaals het is net een bandje, je doet het echt samen. ’t Is ook een teamsport. Die snelle acts met wisselingen bijvoorbeeld, dat vraagt zo’n nauwkeurige samenwerking. Ik kan niet alleen maar met een mooie vrouw optreden. Het moeten dames zijn met lef en uitstraling en een bepaalde kundigheid. Het zijn meestal toch collega’s die bijvoorbeeld een dans- of turnopleiding hebben gehad.
Hoe beleefde je het laatste avontuur in Amerika?
Ik had natuurlijk ongelooflijk veel pech de laatste keer in Amerika. We zaten er een jaar en toen kwam covid.
13 maart 2020 was ik in de Ellen DeGeneres-show en twee dagen later ging de strik van Las Vegas op slot. Toen heb ik nog 6 maanden daar gewacht en ’t ging niet meer open. Ik dacht ja Hans, dan kan je beter terugkeren naar Nederland.
Teruggekeerd werd ik eigenlijk wel bijzonder onthaald in Nederland. Dat vond ik wel erg bijzonder, dat verwachtte ik niet. Ik kreeg direct goede aanbiedingen om circus te gaan doen. Ik kon van de zomer bij circus Alberto Althoff beginnen. We begonnen in Utrecht, gingen naar Uden en Amsterdam -Rotterdam was heel succesvol- Daar ontving men toch zo’n 750 man publiek. Waarschijnlijk kregen ze dat voor elkaar dankzij het verwijderen van de zijkanten van de tent, waardoor je eigenlijk een openluchtvoorstelling creëert. Natuurlijke ventilatie is dan gewaarborgd.
Toen kwam The Harbour-club in Amsterdam oost. Die zeiden we hebben een theater gebouwd en dat willen we aan jou geven (symbolisch). Hier is het, maak maar een show. Toen hebben we ‘Vegas de Show’ gemaakt en dat heeft tot voor de kerst veel voor ons goed gemaakt. Vlak voor kerst werden we door covid opnieuw werkloos.
Iemand zei tegen me ‘Hans je hebt in Nederland en ook in Duitsland best een hele goede naam! In Amerika begin je weer helemaal opnieuw. ’t Is jammer dat het laatste Amerikaanse avontuur zo gelopen is, maar in Nederland is er weer een hoop goedgekomen. Ik kwam terug en elke talk-show wilde je hebben, Zomergasten was heel leuk. Ik heb me zelf best weer goed in de etalage kunnen zetten denk ik ….en dat kan ik ook.
Even tussendoor, hoe kwam je om te wonen eigenlijk in Bloemendaal terecht?
Ik woonde in Haarlem in ‘Het huis met de Beelden’ Beetje een mystiek huis bij de Spanjaardslaan en Wagenweg waarover allerlei verhalen uit de oorlog de ronde gaan. Ik wilde graag iets kopen, want dat vind ik een betere investering. Een huis met zwembad leek me geweldig, maar alleen het verwarmen daarvan, daar loop je in Nederland al financieel op leeg. (we lachen)
Ik zat toen ook nog niet in de allerbeste financieel situatie. Een vriend van mij, Robbie, wees me op een appartement in Bloemendaal gevestigd in een groot gebouw met een gemeenschappelijk zwembad en een grote binnentuin. Dat is het geworden.
Bloemendaal is een leuk dorp. Het is net ‘Oud Hollywood’, best lachen daar af en toe. Als je er midden in de winter naar de Albert Heyn gaat dan kom je menige vrouw tegen met een grote zonnebril op. Dat verwacht je in Hollywood, maar niet in Bloemendaal. (We lachen)
Wat vind je van illusionist Victor Mids?
Ja die vind ik erg goed. Zijn acts zijn met veel liefde gemaakt. Het is niet mijn smaak of stijl. Maar ik vind het leuk hoe hij de illusies in een wetenschappelijk jasje heeft gestoken. Hij had een optreden in Ziggo Dome en dat was een groot succes.
We spraken elkaar een half jaar geleden, ook in bijzijn van Hans Kazan (drie generaties dus) om mogelijk iets samen te gaan doen. Uiteindelijk zijn Hans Kazan en ik overgebleven. We hebben samen een proefaflevering gemaakt, die is aangeboden aan diverse omroeporganisaties. In dat programma gaan we op zoek naar de ‘roots van de magie’. Wie weet haalt het ‘de buis’, maar zeker is dat niet.
Hoe zit het met toekomstige optredens in Duitsland?
Ook Duitsland zit wat betreft optredens momenteel de boel op slot vanwege covid. Ik trad overigens in het verleden al veel in Duitsland op. Dat was op een gegeven moment onze grootste markt.
Mocht het in 2022 niet gaan lukken vanwege covid dan willen we volgend jaar een hele grote Duitse toer doen. Dit jaar zou het 6 weken zijn op diverse locaties in Duitsland. 6 Weken is eigenlijk te kort voor een grote show.
Tijdens circusoptredens hier in Nederland is het Hans Klok & Friends, dus dan heb ik veel variétéoptredens erbij, maar bij shows in Duitsland moeten we de kar weer volledig zelf trekken. We bereiden de toer naar Duitsland sowieso voor, maar het kan zo maar een jaartje opschuiven. Ook voor Frankrijk kregen we een aanbieding voor het eind van ’t jaar.
Maar ik wil nu tot 2023 in de weekenden in The Harbourclub optreden. Ik wil dat graag blijven promoten en ik doe er ook veel marketing voor.
Toevallig kregen we ook een leuke aanbieding via Londen. Nickelodeon is daar de grootste variété-agent op dit moment. Die aanbieding betreft een tour in Frankrijk in Le plus Grand Cabaret du Monde gepresenteerd door Patrick Sébastien. Die is daar heel beroemd. Dat is van oorsprong een TV-programma, maar gaat nu ‘live’ on tour. In Engeland stond ik voorheen eerder op West End en in het Beatles theater. Dat was ook heel leuk om te doen.
Zo zijn er best veel kansen en uitdagingen. Ik wil ook graag weer een show in Koninklijk Theater Carré doen in Amsterdam, met een programma speciaal voor Carré.
Maar het circus is toch je voornaamste passie schat ik in?
Ja, ik ben echt van het circus. Het circus is mijn grote liefde. Ik ervaar het als wat eerlijker dan de normale show-business, waar het toch vaak om image draait.
Soms worden artiesten bekend, die eigenlijk niet veel talent hebben maar toch een beroemdheid worden omdat ze er bijvoorbeeld fantastisch uitzien. In het circus moet je ongeacht hoe je er uitziet écht die vier salto’s halen, anders kom je in het programma niet voor.
Mijn grootste ambitie is toch om ooit een eigen circus te hebben!
Wil je nog iets kwijt aan de lezers van dit interview over wat er voor jullie show in Nederland op stapel staat?
Ja, als mensen echt willen genieten van een mooie show en tegelijk lekker willen eten, dan raad ik The Harbour Club Show in Amsterdam oost aan.
Dat is dus een diner-show. Zodra we versoepelingen krijgen gaat die weer open. Voor ons houdt dat in dat we na een week na versoepelingen weer kunnen beginnen. ’t Is wel echt een 18+ show, wat Amsterdam ook nodig heeft.
Dus allemaal naar The Harbour-Show! We lachen. (Hier onder de link naar de website)
